Charakterystyka Antygony i Kreona i kto był postacią bardziej tragiczną i dlaczego?

Kreon-Kreon jest jedną z głównych postaci dramatu Sofoklesa pt. „Antygona”. Dwukrotnie obejmował tron w Tebach: raz po zamordowanym szwagrze, Lajosie, drugi raz po abdykacji Edypa. Jego żoną była Eurydyka, ich syn miał na imię Hajmon. Kreon był władcą despotycznym i ślepo zapatrzonym w siebie. Przekonany o swoich racjach, nie ulegał sugestiom poddanych czy rodziny. Uważał, że jako król ma zawsze rację, a podwładni powinni jedynie być mu posłuszni. Jego lekkomyślność i brak wyobraźni spowodowały samobójstwo syna, żony i siostrzenicy. Nie pomyślał, jakie skutki mogą mieć jego rozporządzenia. Był bezwzględny wobec wykroczeń, a jego wyrok na Antygonę był wprost okrutny: „I żywcem wrzuć do skalistej jamy. Jadła dam tylko tyle, co konieczne. By miasto całkiem od skazy uchronić... Wywieźć ją każę w bezludne pustkowie”. Uważał też, że kobiety są gorsze od mężczyzn, a przyznanie racji Antygonie byłoby dla Kreona poniżeniem. Wyraża to w słowach: „I nie ulegać niewiast samowoli.(...) Bo hańba doznać od niewiasty klęski”. W konflikcie z Antygoną dał dowód konsekwencji, uporu, bezduszności i despotyzmu. Prawa ludzkie przedkładał nad boskie, a w jego rządach nie było miejsca na religię i tradycję. Był zaślepiony swoją osobą. Uważał, że postąpił dobrze zostawiając ciało Polinejkesa-zdrajcy na pożarcie przez kruki. Dopiero samobójstwo jego syna i żony sprawiło, że król przeanalizował swoje postępowanie i zrozumiał, jakie błędy popełnił „siedząc” na tronie. Tak jak każdy człowiek, Kreon miał też pozytywne cechy. Starał się rządzić sprawiedliwie. Chciał być jak najlepszym władcą, lecz jego poglądy i zasady zmuszały go do bycia w pewnych momentach bezwzględnym i okrutnym. Był obiektywny. Nie zważając na pokrewieństwo z Antygoną, wydał na nią bardzo surowy wyrok. Troszczył się o swój lud i autorytet. Nie pozwolił Antygonie go podważyć. Kreon, mimo wszystko bardzo kochał swoją rodzinę, bowiem śmierć najbliższych przeżywał niesamowicie.. Potwierdza to wypowiedź: „Ach widzę nędzy nową mękę! Jakoż mnie jeszcze boleść czeka?! Na zwłokach syna trzymam rękę. A tam naprzeciw martwe leży. Ach, ach mój synu ciało twej macierzy”. Uważam, że Kreon, mimo wielu negatywnych cech, był dobrym człowiekiem. Sądzę, że nie można mieć mu za złe tego, iż działał według prawa. Jednak gdyby rządząc miastem kierował się nie tylko rozumem, ale też uczuciami, oszczędziłby cierpienia swoim bliskim i cieszyłby się większym uznaniem wśród podwładnych.

Antygona-Tytułową bohaterką dramatu Sofoklesa pt. „ Antygona ” jest właśnie Antygona z rodu Labdajkidów , córka Edypa i Jokasty. Antygona jest siostrą Ismeny oraz tragicznie zmarłych Polinejkesa i Eteokla. Jest ona młodą dziewczyną, narzeczoną Hajmona. Poznajemy ją w momencie moralnych rozterek. Pochować brata, który został ogłoszony zdrajcą, czy też usłuchać rozkazu swojego stryja - Kreona, który jest aktualnym władcą Teb. Wybiera uczucia. Wbrew rozkazowi króla postanawia sama bronić prawa brata do odpowiedniego pochówku i spokoju po śmierci. Jest w pełni świadoma, ze czeka ją za to śmierć. Antygona jest młoda, piękna, zakochana. Bardzo chce żyć. Ale poczucie obowiązku i konieczność wypełnienia praw boskich jest silniejsza niż wola życia. Jej zdaniem prawo boskie jest wyższe i ważniejsze niż prawo ziemskie, ustanowione przez człowieka. Nie może zrezygnować z tego, co uważa za słuszne i moralne. Antygona buntuje się przeciw despotycznej władzy króla, który swym rozkazem łamie święte, odwieczne prawo boskie i naraża na nieszczęście swoją rodzinę. Opinia publiczna jest po stronie dziewczyny. Podczas udowadniania swoich uczuć poznajemy jej charakter. Antygona jest pełna dumy rodowej. Porywcza i łatwo wybuchająca, zdecydowana i energiczna, doskonale wie jak przekonać lud, że ma słuszność co do pochówku swojego brata i co do przeciwstawienia się przeciwko rozkazowi króla. Dziewczyna jest przekonana o swojej racji i wyższości nad Kreonem, którego uważa za głupca. Jako, że jest dumna, nie godzi się na hańbienie zarówno swojego jak i Polinejkesowego imienia. Dla zmarłego brata jest zdolna zrobić wszystko, ponieważ uważa, że należy czcić swe rodzeństwo ponad wszystko, nawet po śmierci. Dla rodziny gotowa jest umrzeć, gdyż śmierci się nie boi. Antygona jest zuchwała i odważna. Nie boi się przeciwstawić królowi Teb – swojemu wujkowi. Może liczyła na wyjątek przez wzgląd króla na pokrewieństwo, lecz sądzę, że Antygona nawet o tym nie pomyślała. Moim zdaniem postać Antygony jest godna uwagi przez swoją postawę i dorosłe zachowanie. Dziewczyna wykazała się niemałą odwagą, rozsądkiem i poświęceniem dla innej osoby co w starożytnej Grecji należało do rzadkości. I to właśnie dzięki niej dramat Sofoklesa jest warty czasu poświęconego na jego przeczytanie. Czasu, którego później nie żałujemy.