Odpowied jak przebiegała burza w panu Tadeuszu (księga 10)

W analizowanym fragmencie Mickiewicz przedstawił własną, poetycką definicję burzy. Autor widzi to zjawisko jako bardzo dynamiczne, nieokiełznane i takie pokazuje czytelnikowi. Aby uzyskać efekt dynamizacji tekstu, stosuje środki artystycznego wyrazu rytmizujące go. Jest to sylabowiec 13- zgłoskowy, występują w nim parzyste rymy końcowe żeńskie. Tekst rytmizują także liczne przerzutnie ?(...) tylko drzewa / Szumią około domu i szemrze ulewa.? Na dynamizację fragmentu niewątpliwie wpływa duże nagromadzenie czasowników, które wyrażają gwałtowny ruch: ?buchają?, ?uciekł?, ?zatrzasnął?. Uzmysławiają one czytelnikowi potęgę sił natury. Mickiewicz jawi nam się jako impresjonista. Próbuje utrwalić zjawisko momentalne, przemijające. Jednocześnie stara się dokładnie przestudiować grę światła, opisuje zmiany zachodzące wraz z innym oświetleniem burzowego nieba. Dzięki nagromadzeniu różnorodnych środków artystycznego wyrazu opis burzy jest bardzo plastyczny. Poeta ?maluje? w wyobraźni czytelnika obraz. Wyobrażenie widoku burzy, jaką widzi Mickiewicz, nie jest trudne, ponieważ artysta opisuje wszystkie szczegóły, nie pozostawia niedopowiedzeń. Już w pierwszych dwóch wersach występuje porównanie natężenia deszczu do wody przelewającej się przez sito.W dalszym fragmencie poeta dokładnie ukazuje poszczególne fazy intensywności opadów dzięki zastosowaniu analogii do dobrze znanych, bliskich człowiekowi rzeczy ?(...) to jak proste struny / Długim warkoczem wiążą niebiosa do ziemi, / To jak z wiader buchają warstami całemi.?. Niektóre zjawiska charakterystyczne dla burzy zostały opisane metaforycznie. Strugi deszczu Mickiewicz widzi jako warkocze, które wiążą niebiosa do ziemi. Niebo przeszywane przez piorun to dla artysty widnokrąg pękający od końca do końca, a gruba warstwa chmur to ?drzwi chmur?. We fragmencie Mickiewicz zastosował rozbudowaną peryfrazę: ?I anioł burzy na kształt nieźmiernego słońca / Rozświeci twarz(...)?, która jest poetyckim opisem pioruna. Poza uplastycznieniem obrazu zabieg ten powoduje, że prozaiczna rzecz staje się niezwykła, wyjątkowa, autor podkreśla piękno i urok tego elementu burzy.