[1] Jest taka chwila w Ferdydurke, gdy Józio, wędrując ulicą Grójecką, znalazł się nagle poza miastem. Ulega wówczas wrażeniu, iż został „wyzuty z ludzi”. Wrażenie to ujmuje zaraz w formę małej oracji: Nie chcę natury, dla mnie naturą są ludzie.[...] Kto powiedział, że wobec natury człowiek staje się mały? Przeciwnie, olbrzymieję i rosnę, delikatnieję, jestem jak obrażony i podany na półmisku ogromnych pól przyrody w całej nienaturalności człeczej, o, gdzie się podział mój las, mój gąszcz oczu i ust, słów, spojrzeń, twarzy, uśmiechów i grymasów? 1) wyjaśnij metaforę „wyzuty z ludzi”.