Kim byli: -joanici -krzyżacy -templariusze Prosze o szybką odpowiedź zadanie na wtorek

Joannici, od 1310 Kawalerowie Rodyjscy, od 1530 Kawalerowie Maltańscy, szpitalny zakon rycerski nazywany pierwotnie Zgromadzeniem czy też Wspólnotą Świetego Jana, powstał w czasie pierwszej krucjaty, przed zdobyciem Jerozolimy w 1099 roku. Celem Zgromadzenia bylo prowadzenie hospicjum i szpitala dla wiernych i pielgrzymów do Ziemi Świętej. Z czasem, reguła zakonna zatwierdzona przez papieża Paschalisa oparła się na regule augustyńskiej. Papieska bulla datowana 15 lutego 1113 roku potwierdziła naczelne cele Zakonu - obrona wiary (tuitio fidei) oraz niesienie pomocy ubogim (obsequium pauperum). Do celów tych dołączyła – wzorem innych zakonów rycerskich - obrona Królestwa Jerozolimskiego przed Muzułmanami. Po upadku Królestwa Zakon przeniósł się na Cypr, a w 1309, po zdobyciu wyspy Rodos założył tam własne państwo. W 1530 wyparty z Rodos przez wojska tureckie Zakon przeniósł się na Maltę. Zakon Maltański jest czwartym najstarszym zgromadzeniem zakonnym chrześcijaństwa. Zakon krzyżacki – pełna nazwa brzmi: Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie (Zakon Krzyżacki, Zakon Niemiecki, łac. Ordo fratrum domus hospitalis Sanctae Mariae Theutonicorum in Jerusalem, Ordo Teutonicus, OT, niem. Orden der Brüder vom Deutschen Haus Sankt Mariens in Jerusalem, Deutscher Orden, DO) – zakon rycerski, jeden z trzech największych, obok joannitów i templariuszy, które powstały na fali krucjat w XII wieku. Zakon na wiele setek lat opanował obszary późniejszych Prus Wschodnich oraz dzisiejszej Łotwy i Estonii tworząc z tych ziem Prusy Zakonne. Zakon podbił także niektóre ziemie Polski i Litwy. TEMPLARIUSZE-Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona (łac. Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis). Motto Templariuszy: Non nobis Domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam! (Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę. Psalm 115,1) Pieczęć nosiła napis: SIGILLUM MILITUM CHRISTI (Pieczęć bojowników Chrystusa) Pieczęć pokazuje dwóch uzbrojonych rycerzy na jednym koniu. Jej znaczenie nie jest całkowicie znane. Może to wskazywać na ślub ubóstwa przy wejściu do zakonu, inni podejrzewają że jest symbolem ducha braterstwa, według trzeciej teorii ci dwaj rycerze są jedną osobą, raz jako wojownik i raz jako mnich. W czasie aresztowań pod Filipem IV Pięknym została ona w akcie oskarżenia oceniona jako dowód praktyk homoseksualnych zakonu. Znakiem identyfikacyjnym zakonu był początkowo tylko biały płaszcz noszony nad białym habitem. Później (z okazji II wyprawy krzyżowej 27 kwietnia 1147 roku) płaszcz ten został oznaczony czerwonym krzyżem na lewym ramieniu przez papieża Eugeniusza III. Krzyż (najpierw równoramienny) został później przekształcony w łapowy. W historii zakonu sporadycznie stosowane były również krzyże laskowane. Flaga zakonu („Beaucéant“) jest podzielona na dwie części, jedną czarną i jedną białą (u góry i na dole — symbolizują pokój i wojnę), później wyglądała jak szachownica, a jeszcze później został dodany krzyż templariuszy.