Daniel Naborowski - Do tejże Tym ma nad Macedona Aleksandra moja: Ów świat jeżdżąc zwojował, a do tej podwoja Od ziemskich bohatyrów wolny hołd oddany; Ów w ciele, Aleksandra w sercu czyni rany; Ów zbrojnymi szeregi, ta przeraża wzrokiem; Ów ogniem płomienistym, ta świat pali okiem.

Utwór ten należy do gatunku literatury sytuacyjnej. W tym wierszu puentą jest porównanie pięknej dziewczyny z narzędziami zniewalającymi człowieka.Dworski komplement podkreślający urodę dziewczyny.To typowy barokowy oparty na hiperboli koncept. Analizie i opisowi poddaje poszczególne elementy jej ciała. Staje się ona elementem niezwykle cudownych i niesamowitych zjawisk.Hipnotyzują one i omamiają nas.uroda kobiety postrzegana jest wielostronnie, w perspektywie blasku,kolory,kształtu. Cały Utwór stanowi także analizie doznań zmysłowych. Jest to bardzo ważny i charakterystyczny element epoki barokowej , która wierzyła że poznanie jest możliwe poprzez zmysły.