1.opisz styl malarstwa z okresu prehistorii na podstawie malarstwa w grotach Lascaux 2.Opisz style malarstwa wazowego-(okres Starożytnej Grecji) ~styl geometryczny ~styl czarnofigurowy ~styl czerwonofigurowy dokonaj analizy dzieł(5 wybranych) 1)leonardo da vinci-ostatnia wieczerza lub święta anna amotrzecia 2)michał anioł-stworzenie adama lub sąd ostateczny 3)jan van eyck-zaślubiony arnolfinich 4)Questin Massys-bankier z żoną 5)masaccio-wygnanie z raju 6)rembrandt van rijn-lekcja anatomiii doktora tulpa 7)diego velazquez-panny dworskie 8)jan vrmeer-alegoria malarstwa lub dziewczyna czytająca list(wersja przy otwartym onie)

1 Malarstwo prehistoryczne zostało odkryte właściwie dopiero w XIX wieku (np. Altamira), a najbardziej istotne odkrycia pochodzą z XX wieku – np. jaskinia Lascaux (1940). Najczęstszym tematem malowideł prehistorycznych są zwierzęta i postaci ludzkie, składające się m.in. w sceny polowań. Malowidła te urzekają swoją siłą i naturalizmem – ale jedynie w przypadku zwierząt: postaci ludzkie są zazwyczaj bardzo uproszczone i zgeometryzowane. Podłożem dla malarstwa była skała jaskiń, na której prostymi farbami z pigmentów i gliny zarysowywano kontury obiektów, a czasem wypełniano je ziemistymi barwami. Farby nanoszono rękoma, za pomocą mchu, a czasami pryskano barwnikiem z wydrążonych kości. 2Styl geometryczny – styl dekoracji ceramiki, który charakteryzuje się powtarzającymi się wzorami geometrycznymi. Był bardzo popularny w Grecji przed VII wiekiem p.n.e.. Dekorowane naczynia prawie całkowicie pokrywano czarnym firnisem, pozostawiając jedynie pasy w kolorze gliny, które zdobiły powtarzające się koła lub meandry. W VIII wieku p.n.e. pojawiały się z rzadka sylwetki zwierząt i sceny figuralne. Stylu geometrycznego używano również do zdobienia murów i tkanin. Styl czarnofigurowy (technika czarnofigurowa, malarstwo czarnofigurowe) – stosowany w greckiej ceramice w czasach starożytnych sposób zdobienia waz. Technika ta polegała na użyciu firnisu. Artysta malował nim postaci i przedmioty. Przy odpowiednim wypalaniu firnis nabierał czarnego koloru, podczas gdy reszta naczynia - czerwonego. Styl ten powstał najprawdopodobniej w Koryncie w VII/VI wieku p.n.e. Stamtąd stosujący tę technikę artyści mieli przenieść się do Aten, gdzie powstały najwspanialsze naczynia zdobione w ten sposób. Oszczędność efektów kolorystycznych, sprowadzonych głównie do dwóch barw, czarnej i czerwonej, oraz pełna umiaru dekoracja, ograniczają się do obrazu o przejrzystej, nieskomplikowanej kompozycji figuralnej, w której wyraziście rysują się na czerwonym tle czarne sylwetki. Oddają one surowość sztuki greckiej tego okresu. Malarze czarnofigurowi zdobili naczynia przede wszystkim postaciami bogów i ludzi-bohaterów. Ukazywane są sceny mityczne, jak również sceny biesiadne. Styl czerwonofigurowy (technika czerwonofigurowa, malarstwo czerwonofigurowe) – sposób zdobienia greckich wyrobów ceramicznych w starożytności. Styl ten narodził się w Atenach w VI wieku p.n.e. Dzięki odpowiedniemu wypalaniu uzyskiwano czerwone postaci na czarnym tle. Technika ta była łatwiejsza i dawała lepsze efekty artystyczne niż styl czarnofigurowy. Przy jej wykorzystaniu powstały największe dzieła malarstwa wazowego.

Obraz Leonardo Da Vinci pod tytułem „Ostatnia Wieczerza” jest malowidłem ściennym znajdującym się w kościele Santa Maria delle Grazie w Mediolanie. Dzieło powstało w latach 1495-1498 na zamówienie księcia Mediolanu Ludovico Sforzy. Obraz ten przedstawia apostołów wraz z Jezusem podczas ostatniej wieczerzy. Autor uchwycił moment, w którym Jezus oznajmia uczniom, że któryś z nich go zdradzi. Wywnioskować to można poprzez obecność bezpańskiej ręki trzymającej nóż, która ma być symbolem zdrady. Na obrazie zaskakuje niesamowita symetria obrazu wyrażona głębią pomieszczenia. Na malowidle znajduje się trzynaście postaci. Kwestią sporną jest pleć jednej z nich, bowiem na obrazie mieli znaleźć się wszyscy apostołowie z Jezusem, a postać na lewo od Jezusa bardziej przypomina niewiastę – Marie Magdalenę niż św. Piotra, który miał się znaleźć na obrazie. Można też dostrzec brak kielicha Jezusa, z którego to mieli wszyscy pić wino, za to widać dwanaście kielichów przy apostołach, co pozwala stwierdzić, że obraz powstał na podstawie ewangelii św. Jana, który nie wspomniał o ustanowieniu eucharystii. Obraz można podzielić na dwa plany : na pierwszym znajdują się apostołowie z Jezusem, wszyscy w kolorowych dostojnych szatach, pogrążeni w rozmowie siedzą przy stole. Sądzę że, artysta celowo umieścił wszystkich z jednej strony, tak aby ukazać twarze postaci znajdujących się na obrazie. Na drugim planie widać salę w której dzieję się akcja. Ściany i sklepienie mają blade odcienie. Na końcu pomieszczenia znajdują się trzy okna z widokiem na Ogrójec. Sądzę, że dzieło Leonardo Da Vinci kryje wiele tajemnic, których nie da się zauważyć od razu. Jest to między innymi dziwna poza Jezusa i kontrowersyjnej postaci na prawo, która do złudzenia przypomina kobietę. Można zauważyć, że kontury tych dwóch postaci tworzą literkę M co według specjalistów było celowym zamierzeniem malarza i miało podkreślić związek tych dwóch postaci. Obraz ten uważam za fascynujący ponieważ poza idealnie dobranymi barwami i proporcjami artysta dodał własne przemyślenia do obrazu. Malowidło potwierdza tylko geniusz da Vinciego i zachęca do zgłębiania innych jego dzieł.

Michał Anioł Fresk Stworzenie Adama jest dziełem Michała Anioła i został stworzony w drugiej połowie XVIw. Przedstawione na obrazie postacie emanują siłą, zdrowiem i urodą; Ich ciała są proporcjonalne i harmonijnie zbudowane. Scena fresku zaczerpnięta jest ze Starego Testamentu, w której to Bóg powołuje do istnienia pierwszego człowieka na ziemi. Pierwszy plan obrazu ukazuje otoczonego aniołami Stwórcę, wyciągającego dłoń ku Adamowi, który odwzajemnia gest. Sam Adam jest nagi i patrzy w ojcowską twarz. Na pierwszym planie przeważa gama barw nasyconych, ciepłych, na planie drugim, przedstawiającym zielone wzgórze i niebo, dominują szarości i zieleń - barwy nienasycone. Michał Anioł łączy świat ziemski i duchowy poprzez wyciągniecie ręki Boga ku Adamowi. W ten sposób Stwórca tchnie w człowieka prawdziwe życie. Adam, odwzajemniając gest, sprawia wrażenie jakby przebudził się z głębokiego snu.

Autorem obrazu „Zaślubiny Arnolfinich” jest Jan van Eyck, jeden z największych i najwybitniejszych malarzy niderlandzkich XV wieku, nadworny artysta Filipa Dobrego. Choć zaliczano go do artystów średniowiecznych, dziś uważa się go za prekursora renesansu. Stosował wiele nowatorskich rozwiązań problemów światła, perspektywy i powiązania postaci z otoczeniem. Przykładem tego są właśnie „Zaślubiny Arnolfinich”. Przypisuje mu się też wynalezienie farb olejnych. Inne jego dzieła to „Ołtarz Gandawski”, „Madonna Kanclerza Rolin” i „Portret żony”. W obrazie, w którym każdy szczegół jest równie ważny jak cały obraz, realizm jest przesycony religijną symboliką, dzięki czemu świat metafizyczny przenika świat zmysłów. Jednocześnie jest on pełen spokoju, harmonii i symetrii. Jednak liczne metafory zmuszają widza do poświęcenia temu obrazowi trochę więcej uwagi. Przed parą nowożeńców stoją niedbale rozrzucone chodaki – jest to nawiązanie do Starego Testamentu, w którym Pan nakazał zdjąć sandały Mojżeszowi stojącemu na ziemi świętej. Sugerują obecność Boga w pomieszczeniu. Świeca na żyrandolu, zapalona w dzień (związana też z obrzędem zaślubin), oznacza Ducha Świętego. Bardzo ciekawe jest lustro w głębi pokoju, znajdujące się w centralnej części płótna. Gdy się przyjrzymy, zobaczymy że w wypukłym lustrze odbijają się też sylwetki świadków, niewidocznych w „kadrze”. Więc w pokoju prócz małżonków, znajdują się jeszcze dwie osoby (niegdyś przy ślubie mogło nie być kapłana). Nie do końca wyjaśniono, co oznaczają sceny męki Chrystusa ukazane na obramowaniu lustra. Nad lustrem znajduje się napis „Johannes de Eyck fuit hic”, czyli „Jan van Eyck tu był”. Takie i inne detale wpływają na to, że na obrazie panuje nieco podniosły nastrój. To nie jest zwykły portret, lecz świadectwo i upamiętnienie zaręczyn. Czujemy powagę sytuacji i uroczysty charakter tamtego dnia. Pojawiają się też bardzo czytelne symbole jak mały, włochaty piesek (będący oczywiście symbolem wierności), wielkie łoże i owoce (symbole płodności). Jabłka zaś przypominają o czystości człowieka przed upadkiem i o grzechu Adama i Ewy w raju. Naszyjnik bursztynowy także jest symbolem wstrzemięźliwości i niewinności. Warto zwrócić uwagę na tytułowe postacie. Giovanni i Jeanne de Chenany są zwyczajnymi ludźmi, nawet niespecjalnie ładnymi. A jednak van Eyck odwzorował ich mimikę, czy ubrania z niezwykłą drobiazgowością. To pierwszy w historii portret ukazujący dwie postacie w całości.

Bankier z żoną (też Jubilerzy) — obraz olejny na desce autorstwa Quentina Massysa namalowany w 1514 roku. Na zwoju pergaminu widoczna jest sygnatura: Quinten Matsys / Schilder 1514[1]. Dzieło przechowywane jest w Luwrze. Artysta, jeden z pierwszych twórców scen rodzajowych[1], przedstawił na obrazie bankiera ważącego złoto i jego żonę, która na chwilę przerwawszy lekturę Godzinek przygląda się sztuce złota. Otacza ich wiele przedmiotów, w których, zdaniem historyków sztuki, możemy dopatrywać się ukrytej symboliki. Na dawnej ramie obrazu wypisane były słowa z Pisma Świętego: Będziecie mieć wagi sprawiedliwe, odważniki sprawiedliwe (Kpł 19,36). Waga to symbol sprawiedliwości i aluzja do Sądu Ostatecznego. Lustro, z kolei, symbolizuje idee wanitatywne. Jabłko leżące na półce w tle nawiązuje do grzechu pierworodnego[1]. Fragment obrazu - odbicie w lustrze W wypukłym lustrze na pierwszym planie zostało ukazane odbicie twarzy czytającego człowieka, który nie znajduje się na obrazie. Gustav Hartlaub przypuszcza, iż może być to autor obrazu[2]. Georges Marlier natomiast uważa, iż postać ta oznacza życie kontemplacyjne, dzięki któremu ludzie są w stanie postępować moralnie. Tę właśnie drogę porzucił bankier zajmujący się wymianą pieniędzy, a szczególnie jego żona, która odwraca się od modlitewnika ku bardziej doraźnym zyskom. — Georges Marlier.[3] Obraz Bankier z żoną zyskał sławę. Wielokrotnie go kopiowano. Malarz Willem van Haecht umieścił go na swoim obrazie Pracownia Apellesa wśród kolekcji innych arcydzieł.

Lekcja anatomii doktora Tulpa – obraz namalowany w 1632 przez holenderskiego malarza Rembrandta. Dzieło powstało jako upamiętnienie publicznej sekcji zwłok – jednej z tych, których dokonywano co roku w Amsterdamie; pokazy takie były w owym czasie popularne w całej Europie i gromadziły – poza ludźmi związanymi z medycyną – wiele żądnych wrażeń osób. Na płótnie przedstawiona jest sekcja zwłok złodzieja Adriaana Adriaansza (do publicznych sekcji używano zazwyczaj ciał zgładzonych przestępców; Adriaansza skazano na karę główną za kradzież płaszcza) przeprowadzona przez doktora Nicolaesa Tulpa. Obraz przedstawia doktora Tulpa tłumaczącego widzom szczegóły anatomiczne ludzkiej ręki. Osoby przypatrujące się sekcji to wysoko postawieni mieszkańcy Amsterdamu. Na obrazie nie pojawia się postać tzw. preparatora, którego zadaniem było przygotowanie ciała do pokazu anatomicznego. W owym czasie naukowiec tak ważny jak dr Tulp, nie zajmował się takim "podrzędnym" i dość krwawym zajęciem jak właściwa sekcja; dlatego obraz nie przedstawia również żadnych instrumentów służących do cięcia. Zamiast tego widzimy w prawym dolnym rogu wielką otwartą księgę - prawdopodobnie jest to De Humani Corporis Fabrica (1543) autorstwa Andreasa Vesaliusa. Dwie postacie obserwujące doktora (mężczyzna na górze i po lewej) zostały najprawdopodobniej domalowane już po ukończeniu obrazu[potrzebne źródło]. W głębi obrazu, na ścianie, widnieje podpis artysty: Rembrandt f 1632. Świadczy on, że Rembrandt był już w tym czasie świadom swojej wartości jako artysty. Dodając do swojego imienia literę f (od łacińskiego słowa fecit), podpisywali obrazy wielcy mistrzowie, tacy jak: Tycjan, Rafael, Leonardo da Vinci, czy Michał Anioł. Wcześniej artysta podpisywał swoje obrazy sygnaturą RHL (Rembrandt Harmenszoon z Lejdy), bądź Rembrandt van Rijn. Obraz nie jest realistycznym przedstawieniem sekcji zwłok, co Rembrandtowi wielokrotnie zarzucano. W rzeczywistości sekcję rozpoczynano zazwyczaj nie od ręki, ale od brzucha zmarłego. Prawdopodobnie malarz chciał uzyskać efekt mniej dramatyczny malując dzieło w taki właśnie sposób.