Określ, jaki problem podejmuje Wolfgang Kayser w "Próbie określenia istoty groteskowości". Zajmij stanowisko wobec rozwiązania przyjętego przez autora, odwołując się do tego tekstu i do innych tekstów kultury. Pomocy!!!!!!!!!!!

Znaczenie tego pojęcia rozrosło się do tego stopnia, że trudno mówić o grotesce tylko w kategoriach estetycznych czy gatunkowych, definiować ją jako to, co demoniczne czy odrażające. Włoski teoretyk kultury Roberto Gaetano utożsamia groteskę ze „spojrzeniem antropologicznym”, które uzyskuje swoją konkretyzację za sprawą tworów poszczególnych dziedzin sztuki (literatura, malarstwo, film, etc.) [2]. Inspirując się w dużej mierze koncepcją Michaiła Bachtina (sformułowaną w dziele „Twórczość Franciszka Rabelais’go a kultura ludowa Średniowiecza i Renesansu”), włoski badacz wyróżnia dwa typy groteski. Według Gaetano czysta groteska nosi w sobie moc emancypacyjną, realizującą się w tradycji komizmu, zabawy, śmiechu i karnawału, a mającą na celu uwolnienie się od strachu przed śmiercią, cierpieniem, hierarchii władzy. Czarna groteska jako „karnawał, który przeżywa się w samotności” (rodzaj wewnętrznego i przymusowego więzienia, w którym jednostka zamyka się z obawy przed obcym, wrogim światem, a czyni to chociażby poprzez nałożenie maski), nie wytwarza obrazów pozytywnych o potencjale regenerującym, a przejawia się wyłącznie w wydaniu krytyczno-negatywnym, najpełniej w tym co potworne i odrażające [3]. Groteskowe uniwersum Mattea Garronego czerpie swoją siłę przede wszystkim z harmonijnego zespolenia przeciwstawnych pierwiastków: piękna i brzydoty, sacrum i profanum, marzenia sennego z koszmarem, realizmu z surrealizmem. Balansuje zarazem na granicy tego co realne i nierealne bądź też niesamowite. Groteska mogłaby służyć zatem – poprzez odwrócenie i przemieszanie sprzecznych ze sobą porządków – podaniu w wątpliwość istoty prezentowanej rzeczywistości jako pewnego konstruktu, który rządzi się określoną hierarchią (walor subwersyjny). Tak rozumiana groteska nie kreowałaby zatem świata „innego, fantastycznego, iluzorycznego”, który byłby przeciwstawiany „realnemu światu” za sprawą estetycznej skrajności w postaci snu, marzenia czy też koszmaru. W ujęciu Włocha „groteska czyni «innym» właśnie to, co «własne», «obcym» to, co jest «znane», «dalekim» to, co jest «bliskie». Świat ten wciąż pozostawałby «realistycznym», jednakże utrzymanym w kluczu «bajkowo-onirycznym» czy «fantastyczno-odrażającym»”