Dzieje Andrzeja Kmiecica głównego bohatera POTOPU. notatki na ten temat

Dzieje Kmicica przedstawił Sienkiewicz w taki sposób, że utożsamić je można z ówczesnymi dziejami Rzeczpospolitej. Jego porywczy charakter i szlachecka buta bywały przyczyną wielu przewinień, jak choćby pobyt w Lubiczu, zakończony pijatyką i polowaniem na dziewczęta, czy najazd na Wołomontowicze, gdzie wymordował wszystkich mieszkańców zaścianka. Powoli traci swoje dobre imię. Jego służba przy boku Janusza Radziwiłła uświadomiła mu wielką pomyłkę, jaką popełnił, zawierzając księciu. Podejmuje próbę oczyszczenia siebie z win poprzez służbę ojczyźnie. Bierze udział w obronie Jasnej Góry, bohatersko broni króla przed Szwedami. Obrona Częstochowy i powrót króla Jana Kazimierza to również dla Polski dwa istotne wydarzenia, które odmieniły zarówno losy wojny, jak i samych Polaków. Scena w kościele w Upicie, gdy po nabożeństwie przeczytano list królewski ogłaszający całkowitą rehabilitację Andrzeja Kmicica, zbiega się z ostatecznym zwycięstwem nad Szwedami, które zrehabilitowało Polaków w ich własnych oczach. Kmicic, to postać dynamiczna. Początkowo, jako młody szlachcic jest impulsywny, zarozumiały, dumny, nieobliczalny w czynach, bezlitosny, nie znosi sprzeciwu. Jest dobrym dowódcą, ambitnym oficerem. Idzie na służbę do Radziwiłła, bo jest człowiekiem honoru, ma poczucie wielkiej godności. Za radą Wołodyjowskiego chce zmazać swe wcześniejsze przewinienia służbą ojczyźnie. W ten sposób pragnie zdobyć miłość Oleńki. Gdy uświadomił sobie, że zdradził ojczyznę, że wiele złego wyrządził będąc pod rozkazami Radziwiłła, zmienia nazwisko i rozpoczyna swoistą pokutę, zadośćuczynienie za grzechy i występki wobec ukochanej kobiety i Ojczyzny. Miłość do Oleńki oraz miłość do Ojczyzny stały się przyczyną metamorfozy, przemiany Andrzeja Kmicica. Cechy Kmicica dynamizują akcję. Jest to bohater pozytywny, poświęcający sprawy osobiste sprawom ojczyzny. W stosunku Sienkiewicza do bohatera widoczna jest pobłażliwość. Pisarz tłumaczy i idealizuje jego postawę.