opisz w kilku zdaniach kazdy akt Akt IV Już na początku aktu mamy pokazany spisek, jaki zawiązuje Frozyna, Marianna i Kleant, którzy mają zamiar zniechęcić Harpagona do małżeństwa. Frozyna wpada na pomysł podsunięcia skąpcowi kobiety przebranej za markizę. O jej bogactwie miałyby krążyć legendy. Wtedy starzec sam zrezygnowałby z Marianny i zakochał się w pieniądzach innej kobiety. Jednak Harpagon staje się podejrzliwy w stosunku do syna, bo zauważył, jak ten całował rękę Marianny. Próbuje więc wybadać Kleanta i podstępem otrzymuje informację, że syn kocha Mariannę. Dalej jednak nie zgadza się na małżeństwo młodych. Kłótnię próbuje załagodzić Jakub, ale i tak ojciec i syn rozchodzą się w złości. W chwilę później Strzałka informuje Kleanta, że odkrył skarb ojca w ogrodzie. Akt kończy się krzykami i atakiem szału zrozpaczonego Harpagona, który odkrył brak szkatułki. Akt V Komisarz przybywa do domu Harpagona i rozpoczyna śledztwo. Przesłuchiwany Jakub rzuca podejrzenie na Walerego, którego nie darzy specjalną sympatią. Harpagon rozmawia z Walerym, zarzucając mu kradzież. Ten jednak opacznie rozumie słowa skąpca i myśli, że mówi on o Elzie, wobec czego przyznaje się do wszystkiego. W końcu wychodzi na jaw, że Eliza podpisała przyrzeczenie małżeństwa i zamierza poślubić Walerego. Harpagon straszy córkę tym, iż wyśle ją do klasztoru, a na Walerym się zemści. Cała sprawa rozwiązuje się, gdy w domu Harpagona pojawia się Anzelm. Walery w rozmowie z Anzelmem przedstawia się jako syn Tomasza d'Alburci, dziecka cudownie ocalonego szesnaście lat wcześniej z katastrofy morskiej. Przedstawia też na to dowody: pieczątkę rubinową ojca i agatową bransoletkę, którą matka włożyła mu na rękę. Słuchając tego, Marianna przyznaje, że jest siostrą Walerego. Po katastrofie statku wraz z matką dostała się do niewoli. Korsarze więzili je przez dziesięć lat, a po odzyskaniu wolności trafiły do Neapolu, nie mogły jednak odszukać ani ojca, ani brata. Anzelm wyjawia młodym, że jest ich ojcem, który zmienił celowo nazwisko, by nie pamiętać o największej tragedii w jego życiu. Dość niecodzienne wydarzenia nie robią na Harpagonie najmniejszego wrażenia. Kleant przyrzeka mu, że otrzyma pieniądze, jeżeli wyrazi zgodę na małżeństwa młodych. Harpagon zastanawia się, dopóki Anzelm nie przyrzeka mu, że zapłaci za wesela swoich dzieci, sprawi Harpagonowi nowe ubranie na ślub i opłaci komisarza. Szczęście dzieci w ogóle go nie obchodzą. Odchodzi, by pogłaskać swoją szkatułkę.