Napisz pracę na temat W BAROKOWYCH OGRODACH MIŁOŚCI odwołaj się w niej do przykładów z literatury i sztuki epoki

Polska literatura barokowa, wzorem europejskich tendencji twórczych, opierała się na konceptyzmie. Nurt ten zakładał estetyczne olśnienie czytelnika, zadziwienie go i wprowadzenie w zachwyt za pomocą niezwykłego ujęcia tematu. Jedną z charakterystycznych cech poetyki barokowej jest bogactwo środków stylistycznych, z których uprzywilejowaną pozycję zajmuje kontrast, czyli zestawienie zjawisk przeciwstawnych. Jan Andrzej Morsztyn to najbardziej znany przedstawiciel idei konceptyzmu w polskiej literaturze. Jako kosmopolityczny dworzanin i doradca francuskiego władcy, Ludwika XIV, poznał tendencje poetyckie panujące we Francji (ówczesnej stolicy europejskiej kultury). Tworzył marinistyczne kompozycje o błyskotliwej ale błahej treści i pięknej, misternej formie. Najbardziej reprezentacyjnym zbiorem poezji Morsztyna jest „Lutnia”, zespół 210 wierszy powstałych w latach 1638-1660, zestawiony w całość i ofiarowany marszałkowi Ossolińskiemu z okazji Nowego Roku 1661. Przedmiotem mojej analizy będzie utwór pochodzący z tego tomiku, pt. „Ogród miłości”. Tytuł wiersza bezpośrednio nawiązuje do obrazu o tej samej nazwie, który powstał w 1634r. w pracowni wielkiego barokowego artysty, Rubensa. Dzieło mistrza przedstawia pałacowy ogród pełen dworzan, nad którymi góruje Afrodyta, grecka bogini miłości, razem z Amorem, strzelającym do ludzi swymi miłosnymi strzałami. Natomiast utwór Morsztyna to konceptualistyczne przedstawienie miłości porównanej do magicznego ogrodu, będącego siedliskiem różnych uczuć. Wiersz można podzielić na trzy zasadnicze części. Pierwsza przedstawia bożka miłości, Kupida, który porzuca swój łuk i kołczan by zająć się pracą na łonie natury. Jako dobry gospodarz pielęgnuje swój ogród i pragnie zaaranżować go na wzór „pafijskich gajów” (od miasta Pafos na Cyprze, gdzie znajdowała się świątynia Afrodyty). W dalszej części utworu pojawia się motyw miłości postrzeganej jako labirynt, z którego nie ma wyjścia. Człowiek owładnięty tym uczuciem czuje się osaczony i skrępowany. Wykorzystując paralelizm składniowy, poeta dokonuje wyliczenia poszczególnych elementów ogrodu, które są porównywane do czynności i emocji towarzyszących odczuwaniu miłości (zestawienie pojęć konkretnych i abstrakcyjnych). Poprzez antytezy i kalambury pokazuje pozytywne i negatywne aspekty tej sytuacji. Wszechobecne zioła to synonim nadziei na lepsze, pełniejsze życie, która budzi się w ludziach wraz z pojawieniem się tego najważniejszego uczucia. „Letni i miły wietrzyk” utożsamiany jest z atmosferą miłosnych uniesień i westchnień. W ogrodzie możemy jednak znaleźć chwasty, czyli niespełnione „obietnice, które wiatr rozwieje”. Fontanna jest pełna gorzkich łez a piękne widoki klombów pełnych kwiatów lub owocowych drzew staną się wkrótce niewolą, do której dostanie się serce nieszczęśliwie zakochanego.