1. Kim jest osoba mówiąca w wierszu? Do kogo kieruje swoją wypowiedź? 2. O jakich dwóch miłościach jest mowa w utworze? 3. Jakimi cechami odznaczał się średniowieczny rycerz? Które z nich można odnaleźć w trzeciej zwrotce tekstu? 4. Wyjaśnij dwa ostatnie wersy wiersza. 5. Jakimi określeniami podmiot liryczny opisuje ojczyznę? 6. Czy utwór "Dwie miłości" można uznać za monolog liryczny? Uzasadnij swoją odpowiedź. CHODZI TU O WIERSZ KRZYSZTOFA KAMILA BACZYŃSKIEGO "DWIE MIŁOŚCI" Więc pokochałeś kruche, ciepłe ciało, które się w formach słowiczych ustało, jak mleko płynie w szklanym smukłym dzbanie, skrzypiec ma smutek i roślin śpiewanie. Więc pokochałeś je. Jak ruczaj sobie przed oczy stawiasz, aby twarze obie: i ta odbita, i twoja prawdziwa, były jak jeden ruch, co poukrywa ziemię jak pożar i niebo jak jaśmin, na które jedno serce jest małe i ciasne. I pokochałeś jeszcze ziemię grozy z ognistym śladem wielkich kroków bożych, ziemię, gdzie bracia popieleją z tobą, gdzie śmierć i wielkość jak dwa gromy obok stoją u skroni i skrzydłami biją tym, co umarli, i tym, którzy żyją. Więc pokochałeś jej rzek bicz srebrzysty i białe pióra mazowieckiej Wisły, i góry ciężkie jak chmury na ziemi, i ludzi skutych - i tak żyjesz niemi. I kiedy z szablą rozpaloną stoisz u huraganów ostatniego boju, i kiedy broń jak życie w dłoni ważysz, a nie masz łzy na sercu i na twarzy, gdy rzucasz ciało jak puchy świetliste, wiotkie jak śpiew, a z nim odbicie czyste, by mieć twarz jedną nie odbitą w ciszy, napiętnowaną śmierci czarnym krzyżem, myślisz, że z Boga musi być ta miłość, dla której młodość w grobie się prześniło.