Zinterpretuj mity o Syzyfie, Prometeuszu, Odyseuszu i o Dedalu i Ikarze. Z góry dzięki!

Syzyf Syzyf był królem Koryntu. Często bywał na Olimpie na ucztach. Pewnego razu zdradził poufny sekret Zeusa, co rozgniewało bogów. Wysłali po niego bożka śmierci Tanatosa, jednak Syzyf uwięził go. Ludzie przestali umierać. Bogowie wysłali Aresa, aby uwolnił boga śmierci. Jako pierwszego śmierć dosięgła Syzyfa. Nie mógł on jednak trafić do państwa cieni, gdyż żona nie zakopała jego ciała zgodnie z jego wcześniejszym przykazaniem. Pozwolono mu więc wrócić na ziemię, aby mógł ukarać żonę. Syzyf poszedł, ale nie wrócił. Bogowie zapomnieli o nim. Żył długo, aż wreszcie przypomniano sobie o nim i wysłano Tanatosa po jego duszę. Za karę Syzyf miał wnieść wielki kamień na górę. Syzyf wziął się do pracy, ale gdy już był u szczytu nagle kamień wyślizgnął mu się i spadł. Tak było za drugim, trzecim, dziesiątym razem. Syzyf ciągle wznosi kamień, ale zawsze tuż przy szczycie on mu się wyślizguje. Jest symbolem pracy, działania niezakończonego sukcesem, bezsensownego

Prometeusz Prometeusz należał do rodu tytanów. Ulepił on ludzi z gliny i łez oraz dał im ogień skradziony z rydwanu Zeusa. Bogowie chcąc uchronić się przed ludzką potęgą i ukarać Prometeusza zesłali na ziemię nędzę i choroby. Tytan nie mógł pogodzić się z tą karą. W ramach zemsty zabił woła i podzielił go na dwie części. W jednej umieścił mięs, a w drugiej kości, które nakrył tłuszczem i kazał wybierać królowi bogów, którą część ludzie mają składać jako ofiarę. Zeus nie wyczuł podstępu i wybrał tę gorszą część. Konsekwencja wyboru rozgniewała Zeusa i ściągnęła na dobroczyńcę ludzkości straszną karę. Został on przykuty do skał Kaukazu i każdego dnia sęp wyjadał mu wciąż odrastająca wątrobę. Prometeusz swoim postępowaniem i heroicznym poświęceniem zyskał sobie miano dobroczyńcy ludzkości. Jego czyn prometejski wszedł do języka jako stały związek frazeologiczny, oznaczający bezinteresowne poświęcenie jednostki dla dobra ogółu.

Dedal i Ikar Minos, król Krety zatrudnił znakomitego budowniczego o imieniu Dedal do wykonania labiryntu dla swojego potomka, potwora, człowieka o byczej głowie - Minotaura. Musiał on siedzieć w zamknięciu, ponieważ stanowił duże zagrożenie i pożerał niewinnych ludzi. Budowa labiryntu była długa i mozolna. Po jej skończeniu, stęskniony Dedal zapragną więc wrócić do ojczyzny. Niestety Minos nie chciał mu na to pozwolić. Obawiał się bowiem, że budowniczy wyjawi tajemnicę i udzieli innym wskazówek jak można wydostać się z krętych korytarzy. Odmowna decyzja króla nie ostudziła jednak poczynań Dedala. Rozzłoszczony władca umieścił go wiec wraz z synem Ikarem w wieży, by pozbyć się problemu. Kreatywny Dedal mimo uwięzi wymyślił sposób ucieczki. Wykonał z ptasich piór sklejonych woskiem ogromne skrzydła siebie i syna. Założywszy je na ramiona obaj wzbili się w powietrze. Przed samym odlotem rozsądny Dedal ostrzegał syna, by nie uległ pokusie i nie zbliżał się do słońca, które z pewnością roztopi wosk. Ikar urzeczony urokiem latania zapomniał o przestrodze ojca. Wzbił się zbyt wysoko i konstrukcja skrzydeł nie wytrzymała ogromnej temperatury. Ikar bezwładnie spadł na ziemię i zginął na pamiątkę tego zdarzenie morze, do którego wpadł chłopiec nazwano Morzem Ikaryjskim, a wyspę, na której spoczęło jego ciało Ikarią. Do dziś dnia Ikar jest symbolem braku rozwagi i marzenia, które doprowadziło do zguby i śmierci. Mit ten w ciągu lat nie traci swej popularności i funkcjonuje w kulturze europejskiej. Jest przytaczany jako uniwersalny przykład nierozwagi i młodzieńczego idealizmu prowadzącego do tragicznego rozwiązania. Stanowi także inspiracje w sztuce i poezji. Znamy jest powszechnie obraz zatytułowany Upadek Ikra czy opowiadanie Iwaszkiewicza Ikar

Odyseusz, czyli przygoda ludzkości Grecy odnieśli zwycięstwo. Po wieloletnim oblężeniu i walkach pod murami miasta Troja wreszcie padła. Grekom nie wystarczyła wygrana, nie wystarczyło zdobycie Troi. Splądrowali ją i podpalili podstępem. Chodzi oczywiście o słynnego drewnianego konia, którego Trojanie wprowadzili do własnego miasta, sądząc, że stanowi on pobożną ofiarę dla bogów. Z tego konia wyszedł oddział nieprzyjacielski, który otworzył bramy miasta greckiej armii. Zdobywcy rozbiegli się po całym mieście, zaczynając rzeź. Wszystkich mężczyzn zabili, a kobiety i dzieci trafiły do niewoli. Pozostały tylko ruiny. Grekom wydaje się, że sprawa została załatwiona, ale wtedy ujawnia się inny aspekt tej wielkiej wojennej historii. Teraz Grecy w ten czy inny sposób będą musieli zapłacić za zbrodnie, za nadużycia (hubris), jakich się dopuścili, sięgając po zwycięstwo. Ledwie pojawiła się perspektywa powrotu do ziemi ojczystej, powstała różnica zdań między Agamemnonem i Menelaosem. Ten ostatni chce wracać jak najszybciej, natychmiast ruszać w drogę powrotną. Natomiast Agamemnon woli jeszcze zostać na miejscu, by złożyć ofiarę Atenie, która przechyliła szalę zwycięstwa na ich stronę, popierając Greków w świecie bogów. Odyseusz postanawia ruszać niezwłocznie w stronę Itaki ze swoimi dwunastoma statkami. Wsiada na ten sam statek, którym płyną również Menelaos i stary Nestor. Ale na wyspie Tenedos Odyseusz pokłócił się z Menelaosem i powrócił do Troi, aby dołączyć do Agamemnona. Wyruszą więc razem, mając nadzieję, że w tym samym czasie dotrą do Grecji kontynentalnej. Ale bogowie postanowili co innego. Rozszalały się wichury, burze, sztormy. Flota się rozproszyła. Wiele statków zatonęło razem z całymi załogami. Potonęli marynarze i wojownicy. Niewielu Greków szczęśliwie powróci do domu. A niektórych z tych, których oszczędziło morze, śmierć dopadnie na progu domu. Taki los czeka Agamemnona. Ledwie stanął na ojczystej ziemi, wpadł w pułapkę, którą zastawiła na niego jego niewierna żona Klytajmestra i jej kochanek Ajgistos. Niczego nie podejrzewając, Agamemnon wraca zadowolony z siebie, jak wół do swojej obory, a tu wspólnicy zbrodni powalają go i uśmiercają bez litości. Sztorm rozdziela statki Agamemnona, stanowiące większą część floty, od flotylli Odyseusza. Odyseusz i jego towarzysze niedoli poddani zostają różnym próbom. Kiedy po trudach żeglugi w niesprzyjających warunkach wreszcie dobijają do wybrzeży Tracji, gdzie mieszka lud Kikonów, tubylcy zgotują im wrogie przyjęcie. Odyseusz zdobywa ich miasto, Ismaros. W stosunku do pokonanych postępuje podobnie jak wielu innych herosów greckich. Zabija większość mieszkańców miasta, oszczędzając tylko jednego: Marona, kapłana Apollona. W dowód wdzięczności Maron daje mu wiele bukłaków wina, które nie jest zwykłym napojem, ale czymś w rodzaju boskiego nektaru. Odyseusz każe zanieść ten zapas wina na statek. Zadowoleni Grecy rozbijają nad brzegiem morza obóz na noc, planując wyruszyć w dalszą drogę z samego rana. Ale ludność okolicznych wsi dowiaduje się o przybyciu wroga i atakuje ich o wschodzie słońca. Wielu Greków ginie. Niedobitki zdążą dobiec do okrętów i pośpiesznie odpłynąć. W kraju zapomnienia Coraz skromniejsza flotylla płynie dalej. Wkrótce potem Odyseusz znajduje się na wysokości przylądka Maleja. Stamtąd może już widzieć brzegi ojczystej Itaki. Już czuje się jak w domu. Ale w momencie, kiedy wyobraża sobie, że jego wędrówka się kończy, podnosi się zasłona nad drugą częścią jego morskiej tułaczki. Do tej pory odbywał po prostu podróż żeglarza wracającego morzem z wojennej wyprawy. Kiedy jednak Grecy mijają przylądek Maleja, nagle spada na nich sztorm. Trwająca siedem dni burza zagna flotyllę w zupełnie inną przestrzeń. Odyseusz nie będzie już wiedział, gdzie się znajduje, nie będzie spotykał ludzi, jak Kikonowie, którzy wprawdzie są do niego wrogo nastawieni, ale są także podobnymi do niego istotami. W pewnym sensie Odyseusz opuszcza granice znanego świata, ludzkiego oikumenos, i trafia do innego świata, którego mieszkańcy nie są ludźmi.

czekam na te szostki

Wielkie dzięki ;D