PROSZĘ O POMOC NA DWA PYTANIA Z GEOGRAFII NA JUTRO.OTO 1.JAKIE DZIAŁANIA NALEZY PODJĄĆ ,ABY OCHRONIC MORZE BAŁTYCKIE PRZED DALSZYM ZANIECZYSZCZENIEM.2.PRZEDSTAW NAJWIĘKSZE ZAGROZENIA DLA ZASOBÓW MORZA BAŁTYCKIEGO SPOWODOWANE PRZEKROCZENIEM NORM ZANIECZYSZCZEN.

1.Pierwsza Konwencja o Ochronie Środowiska Morskiego Obszaru Morza Bałtyckiego została podpisana 22 marca 1974 w Helsinkach. Weszła ona w życie z dniem 3 maja 1980 roku. Obejmowała cała powierzchnię Bałtyku wraz z cieśninami duńskimi. Zobowiązywała wszystkie kraje nadbałtyckie do: zapobiegania zanieczyszczeniom ze statków, zapobiegania zanieczyszczaniu poprzez atmosferę, zapobiegania zatapianiu odpadów, zorganizowania służb patrolowania i zwalczania rozlewów, współpracy naukowej i technicznej, zapobiegania zanieczyszczeniom z lądu oraz wspólnych badań środowiska morskiego. Wieloletnia współpraca krajów nadbałtyckich zaowocowała podpisaniem w dniu 9 kwietnia 1992 roku nowej konwencji. Weszła ona w życie z dniem 17 stycznia 2000 roku. Konwencja ta obejmuje nie tylko cały obszar Bałtyku ale również czterokrotnie większy obszar zlewiska tego morza. Jest to między innymi obszar całej Polski, a nawet część Czech. W odniesieniu do statków przyjęto zaostrzone rygory. Wszystkie porty bałtyckie zostały zobowiązane do nieodpłatnego przyjmowania wszelkich odpadów ze statków. W stosunku do sprawców zanieczyszczeń przyjęto zasadę: zanieczyszczający płaci za skutki. Na szczególną uwagę zasługuje obowiązek systematycznego eliminowania zanieczyszczeń ze źródeł lądowych. Wszelkie planowane inwestycje, które mogą wywrzeć ujemny wpływ na środowisko morskie wymagają przedstawienia oceny oddziaływania na środowisko, powiadomienia o tym Komisji Helsińskiej oraz konsultacji z krajami, mogącymi odczuć skutki takiej inwestycji. Nowością tej konwencji jest obowiązek udostępniania ludności wszelkich informacji dotyczących stanu morza i wód jego zlewiska, w tym również o wydanych zezwoleniach i określonych w nich warunkach. Sygnatariuszy konwencji zobowiązano również do współpracy w dziedzinie nauki, technologii i prac badawczych oraz do wymiany informacji z tych zakresów. Nowa Konwencja Helsińska z roku 1992 zobowiązała państwa członkowskie do powołania Bałtyckiego Systemu Obszarów Chronionych (Baltic Sea Protected Areas BSPA), który według założeń miał objąć 62 regiony. W porównaniu z konwencją z 1974, konwencja z 1992 w sposób kompleksowy reguluje zasady dotyczące ochrony środowiska Morza Bałtyckiego, obejmując zagadnienia związane z ochroną wód, atmosfery i powierzchni ziemi. Konwencja kładzie nacisk na podejmowanie środków zaradczych w odniesieniu do substancji potencjalnie mogących zanieczyszczać morze, wykorzystanie Najlepszej Dostępnej Technologii (BAT) i Najlepszej Praktyki Ekologicznej (BEP) w celu eliminacji zanieczyszczeń pochodzących ze źródeł punktowych i rozproszonych, oraz zasady, iż za zanieczyszczenie płaci zanieczyszczający. Nowy tekst Konwencji wprowadza również zasadę przeprowadzania Ocen Oddziaływania na Środowisko dla planowanej działalności mogącej wywierać ujemny wpływ na środowisko. 2.Szczególne niebezpieczeństwo to różnego rodzaju substancje chemiczne i niesione wraz z rzekami sole mineralne (głównie azotu i fosforu), których źródłem jest rolnictwo. Ich dopływ PODOBNA PRACA 60% Morza ciągle wzrasta, np. w stosunku do warunków pierwotnych dopływ soli azotowych - w ciągu zaledwie 100 lat - wzrósł o 800%, a soli fosforu - o 400 %. Poważnym, a lekceważonym źródłem soli mineralnych jest dla Bałtyku atmosfera. Spływ związków chemicznych i niedostatecznie lub wcale nie oczyszczonych ścieków przemysłowych, gospodarczych i bytowych (np. tylko z terenów Polski w 1975 r. - 1 480 000 m3/dobę, z czego 200 000 m3 to ścieki bezpośrednio odprowadzane z zakładów i miast) jest wynikiem nie nadążającej za potrzebami budowy oczyszczalni ścieków i nieracjonalnej gospodarki nawozami mineralnymi. Wszystko to powoduje wzrost eutrofizacji morza, które jeszcze na początku XX w. było morzem mało żyznym (oligotroficznym). Wzrost eutrofizacji pogarsza stosunki tlenowe, powoduje zmniejszenie przezroczystości wód i zubożenie makroflory dennej, masowe zakwity glonów - głównie sinic - oraz ogranicza zasięg roślin żyjących na dnie. O ile w 1907 r. zielenice żyły w Zatoce Gdańskiej jeszcze na głębokości 15 m, o tyle obecnie porastają dno tylko do głębokości 4 m. Pionowe występowanie brunatnic i krasnorostów zmniejszyło się z 25 do 8 m! Wzrost ilości martwej materii organicznej na dnie morza doprowadza do zaniku życia w tej strefie i do pojawienia się stref zatrutych przez H2S. Stanowi to bezpośrednie zagrożenie dla dorsza (Gadus callarias), którego tarliska znajdują się na głębokości 60- 70 m, a więc w strefie występujących pustyń dennych. Na szczęście co jakiś czas wody przydenne odświeżają się na skutek wlewów wód oceanicznych.