opisz jak przebiegał proces mumifikacji zwłok w starozytnym egipcie

no w bandarz a potem do sarkofagu

Określenie „mumia” wywodzi się z arabskiego słowa pochodzącego z języka perskiego; oznacza ono „bitumin”, stosowany regularnie do procesu balsamowania dopiero w bardzo późnym okresie. Przypuszczalnie powodem tego nieporozumienia był wygląd mumii – czarnych i nasączonych różnymi rodzajami żywicy, do tego kruchych i łatwopalnych – przez co wydawały się Arabom, którzy je znajdywali, jakby wykonane z bituminu. Dopiero stosunkowo od niedawna mumie stały się obiektem naukowych badań i poznano kilka dokumentów dotyczących mumii egipskich z Okresu Późnego; większość wcześniejszych przekazów na temat mumifikacji pochodzi z dzieł pisarzy greckich, zwłaszcza Herodota. Czas poświęcany przygotowaniu ciała do pogrzebu – od chwili śmierci do złożenia mumii w grobie – wynosił 70 dni, z czego około 40 pochłaniał proces osuszania. Ciało zmarłego było przekazywane balsamistom możliwie jak najprędzej, by mogli oni szybko usunąć podatne na zepsucie wnętrzności i mózg. Mózg wyjmowano najczęściej przez nos, skąd przebijano się do wnętrza czaszki, wnętrzności zaś usuwano przez nacięcie wykonane w lewym boku. Wyjątkiem było serce, które pozostawiano na miejscu jako domniemaną siedzibę zdolności myślenia, podejmowania decyzji i odpowiedzialności. Badacze sądzili dawniej, błędnie interpretując pewien fragment przekazu Herodota, że głównym etapem procesu mumifikacji był długi okres moczenia ciała w roztworze natrytu. Późniejsze badania i przeprowadzane eksperymenty wykazały jednak, że z wyjątkiem wczesnych prób zwykle używano suchego natrytu, którego kryształy skutecznie osuszały ciało, rozpuszczając tłuszcze i pozostawiając skórę elastyczną. Natryt był również używany do zabezpieczania wydobytych z ciała organów. Wszelkie materiały wykorzystane w trakcie procesu balsamowania, włącznie z używanymi tylko czasowo wypełniaczami, których zadaniem było utrzymanie właściwego kształtu ciała podczas procesu osuszania, były starannie zabezpieczane, a następnie chowane w tak zwanej skrytce balsamierskiej niedaleko od grobu; uważano mianowicie, że wszelkie płyny pochodzące z ciała nadal do niego należą i powinny podlegać pochówkowi w jego pobliżu. Końcowy etap procesu mumifikacji polegał na wypełnieniu wnętrza ciała płótnem, sieczką, a czasami nietypowymi materiałami, jak suche rośliny, po czym brzegi nacięcia przysuwano do siebie i przykrywano tzw. Plakietką balsamierską, wykonaną ze skóry, metalu bądź wosku i najczęściej dekorowaną wizerunkiem udżat – oka Horusa, które według mitu było najpierw zniszczone przez wroga, a następnie cudownie wyleczone, dzięki czemu uchodziło w Egipcie za wszechstronny i bardzo skuteczny amulet ochronny.

Oczodoły mumii były początkowo wypełniane płóciennymi tamponami, jednak później umieszczano tam niekiedy sztuczne oczy, przez co nadawano mumii bardzo realistyczny wygląd żyjącego człowieka. Temu samemu celowi służyły inne wyrafinowane techniki stosowane w czasach XXI dynastii, gdy sztuka balsamowania osiągnęła szczyt swego rozwoju: pod skórę rąk i nóg wciskano wtedy sieczkę lub muł nilowy, a pod skórę policzków płócienne zwitki, dzięki czemu wysuszone ciało nabierało sztucznej pulchności. Tego rodzaju pracochłonne metody były jednak stosowane przez stosunkowo krótki okres; stopniowo upowszechniły się prostsze techniki konserwacji samego ciała, a coraz bardziej rozwijała się technika bandażowania, w której w czasach rzymskich sztuka balsamistów miała się wyrazić najdobitniej; z tego okresu zachowały się fragmenty opisu końcowych czynności rytuału balsamowania, dotyczące właśnie bandażowania mumii. Rozpoczynało się ono, kiedy ciało zmarłego leżało już natarte różnymi olejkami i maściami, a niekiedy pokryte żywicą. Ponieważ sądzono, że precyzyjne i ścisłe obandażowanie pozwoli skonsolidować ciało i utrzymać jego kształt, poświęcano tej czynności aż 15 (z ogólnej liczby 70) dni. Co więcej, uważano, że w trakcie procesu bandażowania zmarły uzyska cechy boskie, dlatego poszczególne warstwy bandaży były symbolicznie nazywane różnymi boskimi imionami. Najpierw przygotowywano wszystkie kompresy i zwoje bandaży o długości właściwej dla owinięcia danej części ciała i rozmieszczano je tak, by mieć do nich ułatwiony dostęp, po czym rozpoczynano pracę, owijając oddzielnie każdy palec i kończynę, a na końcu wszystko razem; łączna powierzchnia wszystkich bandaży użytych do jednej mumii mogła mieć nawet 324 metry kwadratowe. Jeszcze przed położeniem na mumii zewnętrznych całunów w niektórych okresach głowę okrywano maską, która w symboliczny sposób wyrażała zakończenie procesu przekształcenia zmarłego w istotę boską. W Okresie Ptolemejskim twarz takiej maski, wykonanej najczęściej z tzw. kartonażu (czyli kilku warstw sklejonego ze sobą płótna pokrytego warstwą gipsu), była pokryta pozłotką, a jej perukę malowano na niebiesko, co nawiązywało do niektórych tekstów opisujących wygląd bóstw (czy raczej ich posągów wykonanych ze złota i lapis lazuli, znajdujących się w świątyniach). Maski przykrywające twarze mumii królewskich były, oczywiście, wykonane z czystego złota. Zewnętrzne całuny mumiowe mocowano zwykle za pomocą podłużnego i kilku poprzecznych bandaży, ale w Okresie Rzymskim mumie były często pokryte na zewnątrz skomplikowanymi dekoracyjnymi układami bandaży tworzących geometryczne wzory. Dla mumii z Okresu Późnego charakterystyczne są też siatki z fajansowych paciorków, pokrywające zewnętrzny całun romboidalnym wzorem. Aczkolwiek usunięcie organów wewnętrznych miało istotne znaczenie dla skutecznego przebiegu procesu mumifikacji, ich dokładne zakonserwowanie też było ważne. Zabalsamowane oddzielnie wnętrzności umieszczano zwykle – od Starego Państwa po czasy ptolemejskie – w czterech pojemnikach mających rzeźbione pokrywy w kształcie głów, które nazywamy urnami kanopskimi. Nazwę tę nadano w 1. połowie XIX wieku, gdy skojarzono wygląd takiego pojemnika z relacją autorów klasycznych, mówiącą o Kanopusie – towarzyszu Menelaosa (jednego z bohaterów Iliady), który miał być pochowany w Egipcie i czczony pośmiertnie w postaci wazy zwieńczonej ludzką głową. Najstarszy zespół czterech urn kanopskich złożonych w drewnianej skrzynce, który znajduje się w zbiorach Muzeum Brytyjskiego, pochodzi z czasów XII dynastii i należy do lekarza imieniem Gua. Patronujący mumifikacji czterej mityczni Synowie Horusa sprawowali opiekę nad zawartością urn kanopskich: Amset, przedstawiany z głową ludzką, opiekował się wątrobą, małpiogłowy Hapi – płucami, szakalogłowy Duamutef – żołądkiem, a sokologłowy Kebehsenuf – jelitami. Pokrywy urn kanopskich aż do XVIII dynastii miały wyłącznie kształt głów ludzkich, później zróżnicowano je, upodobniając do głów Synów Horusa. Z kolei same pojemniki były utożsamiane z czterema opiekuńczymi żeńskimi personifikacjami: Izydą, Neftydą, Neit i Serket. W czasach XXI dynastii zabalsamowane wnętrzności, rozdzielone na cztery pakunki, obandażowane i zaopatrzone w woskowe figurki Synów Horusa, były wkładane z powrotem do mumii, ale tradycja zabierania kompletu urn kanopskich do grobu była tak silna, że nadal wchodziły one często w skład wyposażenia pośmiertnego, chociaż najczęściej były to już tylko niewydrążone atrapy. W Okresie Późnym i Okresie Ptolemejskim wnętrzności często w ogóle nie usuwano bądź zabalsamowane oddzielnie składano jako zawiniątko między nogami mumii.

wyjmowali wnetrznosci pozniej zaszywali , balsamowali , zakładali bandarze i wsadzali do sarkofagu. ;)

j

Proces mumifikacji trwał ok. 70 dni, podczas których usuwano organy wewnętrzne przechowywane potem w kanopach. Kanopy, kanopskie urny, egipskie urny grobowe (używane od czasów Nowego Państwa, XVI w. p.n.e.), służące do przechowywania wnętrzności zmarłych, których zwłoki poddawano procesowi balsamowania. Pokrywy naczyń modelowano na kształt głów pawiana, szakala, sokoła i człowieka - synów Horusa, bóstw opiekujących się zmarłymi. Nazwa od błędu pierwszych badaczy starożytnego Egiptu, którzy pomylili je z wyobrażeniem bożka Kanoposa, czczonego przez Greków w czasach hellenistycznych w Kanobos (Kanopos) w pobliżu Aleksandrii, rodzaj popielnic etruskich (najczęściej występujących w okolicach Chiusi). Nazwa pochodzi od błędnie wywiedzionych analogii z kanopami egipskimi. Wytwarzano je z brązu lub gliny. W VII i VI w. p.n.e. naczynie miało kształt antropomorficzny Ciało moczono w specjalnych roztworach, a następnie, po namaszczeniu wonnościami i wypełnieniu wnętrza substancjami żywicznymi, starannie owijano bandażami lnianymi. Często mumię powlekano asfaltem. Mumie (zaopatrzone w teksty religijne - Księgi umarłych) umieszczano w sarkofagach (w trumnie wykonanej z masy papirusowej i zdobionej). Jakość procesu mumifikacji zależała od pozycji społecznej zmarłego (najdoskonalsza dotyczyła władców). Ubodzy byli chowani bez trumien, bogatym zaś (od czasu Nowego Państwa) złocono twarz, ręce i stopy oraz ozdabiano mumie biżuterią.

Proces mumifikacji trwał ok. 70 dni, podczas których usuwano organy wewnętrzne przechowywane potem w kanopach. Kanopy, kanopskie urny, egipskie urny grobowe (używane od czasów Nowego Państwa, XVI w. p.n.e.), służące do przechowywania wnętrzności zmarłych, których zwłoki poddawano procesowi balsamowania. Pokrywy naczyń modelowano na kształt głów pawiana, szakala, sokoła i człowieka - synów Horusa, bóstw opiekujących się zmarłymi.

najpier cialo nasączano olejkami,wypełniano p[łotnem oraz zywicąa nastepnie owijano białymi bandażami.w ten spoisób powstawała mumia która wkładano do trumny i zamykano w kamiennej skrzyni zwanej sarkofagiem