Wypisz cechy faszyzmu

Faszyzm - doktryna polityczna powstała w okresie międzywojennym we Włoszech, sprzeciwiająca się demokracji parlamentarnej, głosząca kult państwa (statolatrię, totalitarne silne przywództwo, terror państwowy i solidaryzm społeczny). Faszyzm podkreślał wrogość wobec zarówno liberalizmu, jak i komunizmu. Początkowo nazwa odnosiła się tylko do włoskiego pierwowzoru, później była stosowana wobec pokrewnych ruchów w latach 20. i 30. XX wieku

Słowo faszyzm pochodzi z języka łacińskiego od słowa fasces, co znaczy rózgi, wiązki (lub też z włoskiego do słowa fascismo). W starożytnym Rzymie owe rózgi były oznaką władzy liktorów. Noszone były przez nich przed najważniejszymi urzędnikami państwa rzymskiego oraz przed cesarzami. Ruch faszystowski przyjął je jako swój symbol. Faszyzm pojawił się po zakończeniu I wojny światowej. Powstanie i kształtowanie się tej doktryny możemy rozważać w trzech aspektach. Możemy mówić o faszyzmie jako o myśli politycznej, jako o politycznym ruchu oraz w końcu jako o systemie władzy. W tej pierwszej postaci faszyzm rozwinął się w wielu krajach całego świata. Jako myśli polityczna pojawił się w wielu państwach Europy w okresie dwudziestolecia międzywojennego, ale jednak tylko w dwóch państwach przyjął charakter systemu politycznego, we Włoszech i w III Rzeszy. Rok 1945 i zakończenie II wojny światowej, nie przyniósł kresu popularności temu ruchowi. Po wojnie zrodził się ponownie jako myśl polityczna bądź też jako ruch polityczny w wielu krajach Europy. Nazywamy go neofaszyzmem. Dla odróżnienia od jego przedwojennej wersji, dla tego ostatniego używa się określenia – faszyzm klasyczny. Ideologami faszyzmu w klasycznym wydaniu byli – Benito Mussolini i Adolf Hitler. Podstawowe założenia doktryny Cechą charakterystyczną faszyzmu jest jego dwoistość. W doktrynie tej odnajdujemy dwie grupy elementów mówiące nam o negacji, czyli o tym co faszyzm zwalcza, a z drugiej strony informuje nas ona również o afirmacji pewnych elementów czy zasad. Faszyzm neguje sens idei pokoju w stosunkach międzynarodowych (tzw. antypacyfizm), a co za tym idzie występuje przeciwko ideom demokratycznym i liberalnym (tzw. antydemoliberalizm). Dla zwolennika faszyzmu nie jest dopuszczalnie istnienie partii politycznych wybieranych w drodze wyborów przez społeczeństwo. Nie ma także mowy o zachowaniu idei równości, wolności. Największym zagrożeniem dla faszystów jest lewicowa ideologia. Faszyzm również odbiera prawa uczestnictwa w życiu publicznym, a nawet prawa do egzystencji, mniejszościom narodowym, uważając je za gorsze. Zadania doktryny faszystowskiej: nacjonalizm - często w skrajnych przypadkach przybiera postać rasizmu i szowinizmu; kult siły - aprobata agresji i terroru jako narzędzi do prowadzenia polityki wewnętrznej i zewnętrznej; ekspansjonizm - dążenie wszelkimi możliwymi środkami do podboju innych państw i narodów; kult wodza - dysponował on całkowitą władzą nad państwem, partią, społeczeństwem; był nieomylny, a jego decyzje nieodwracalne; on także był źródłem wszelkich norm; militaryzm - życie polityczne i społeczne zostaje oparte o zasady wojskowej organizacji, dominuje rozkaz i hierarchia; nowy ustrój państwa - państwo skrajnie scentralizowane; nie dopuszczalne są jakiekolwiek działania wynikające z samodzielnej aktywności społeczeństwa; system monopartyjny - system polityczny, którego kręgosłupem jest jedna, legalnie działająca partia, kontrolująca całkowicie życie polityczne, społeczne i gospodarcze; walka z odmiennymi doktrynami - np. z demokracją czy komunizmem; neopoganizm - odrzucenie idei Boga w chrześcijańskim ujęciu; własność prywatna - jej istnienie jest niezbędne; na niej ma być oparty system gospodarki, która ma realizować interesy wspólnoty narodowej rozwój głównie przemysłu ciężkiego oraz militaryzacja gospodarki autarkia - tj. samowystarczalność gospodarki; doktryna faszyzmu odrzucała utrzymywanie gospodarczych stosunków z innym krajami, tym samym zakładała rozwój własnego rynku (towary zagraniczne były obciążane bardzo wysokimi clami)